Yorgun bir kadın.

Silah sesleri geliyor içimden düşüncen beynime gelirken. Öldürüyorlar içimde binlerce kez seni. Yine, yeniden. Buz gibi kapılarımı sabırla kapatırken sana, kapatmak zorunda kalırken, canım yanardı. Şimdi binlerce kez ölüyorsun, her seferinde gelemeden gidiyorsun ve canım sağlam. Yanmıyor, acımıyor. Ne çabuk bitiyor değil mi? İnsanoğlu ne karmaşık yaşıyor. İçinde neler barındırıyor. Ne acılarla yanarken, yaşamaya devam ediyor. Ve gülümsüyor! İnadına değil, mecburiyetine. Ve her seferinde düşercesine yalana. Ayda bir, belki de yılda bir, esiyor o rüzgar, beyin hücrelerin karşı koyamıyor. Düşünmek engellenemez, engelleyemem.